جشن شب یلدا در تورنتو
یکی از آئین کهن ما ایرانیان برگزاری جشن «شب یلدا» یا «شب چله» که به تعبیری بلندترین شب سال است، می‌باشد و در این روز از غروب ۳۰ ام آذرماه که آخرین روز ماه پائیز است تا طلوع اول دی‌ماه که مصادف با آغاز فصل زمستان است را با پختن غذاهای فاخر و چیدن میزهای رنگی مزیّن به میوه‌هایی نظیر خرمالو، ازگیل و از همه رایج‌تر انار و هندوانه و خوردن تنقلات و آجیل و خواندن دیوان حافظ و شب زنده‌داری، جشن می‌گیریم. یلدا به معنای زایش است و شب چله که مترادف آن است؛ از آن رو است که گذشتگان فصل زمستان را به دو بخش «چله‌ی بزرگ» که به چهل روز اول فصل زمستان و «چله‌ي کوچک» که به ۲۰ روز پس از آن اتلاق می‌شود، تقسیم می‌کردند. امسال به مراسم جشن شب یلدا در تورنتو آمده‌ایم تا این شب زیبا را با دیگر هموطنان کشور عزیزمان جشن بگیریم.
«شب یلدا» که به عنوان یکی از شب‌های مقدس در ایران باستان مطرح بوده به‌صورت رسمی در تقویم ایرانیان باستان از سال ۵۰۲ قبل از میلاد در زمان داریوش یکم به تقویم رسمی ایرانیان باستان راه یافت. چله و جشن‌هایی که در این شب برگزار می‌شود، یک سنت باستانی است. مردم روزگاران دور و گذشته که کشاورزی، بنیان زندگی آنان را تشکیل می‌داد و در طول سال با سپری شدن فصل‌ها و تضادهای طبیعی خوی داشتند، بر اثر تجربه و گذشت زمان توانستند کارها و فعالیت‌های خود را با گردش خورشید و تغییر فصول و بلندی و کوتاهی روز و شب و جهت و حرکت و قرار ستارگان تنظیم کنند.
آنان ملاحظه می‌کردند که در بعضی ایام و فصول روزها بسیار بلند می‌شود و در نتیجه در آن روزها، از روشنی و نور خورشید بیشتر می‌توانستند استفاده کنند. این اعتقاد پدید آمد که نور و روشنایی و تابش خورشید نماد نیک و موافق بوده و با تاریکی و ظلمت شب در نبرد و کشمکشند. مردم دوران باستان و از جمله اقوام آریایی، از هند و ایرانی – هند و اروپایی، دریافتند که کوتاه‌ترین روزها، آخرین روز پاییز و شب اول زمستان است و بلافاصله پس از آن روزها به تدریج بلندتر و شب‌ها کوتاهتر می‌شوند، از همین رو آن را شب زایش خورشید (مهر) نامیده و آن را آغاز سال قرار دادند کریسمس مسیحیان نیز ریشه در همین اعتقاد دارد.
